چه ماه زیبایی! آنقدر که حس میکنی عزیزکرده ی خدایی چون خودش گفته هر چی میخوای بگو تا بدم من توی این ماه انقدر توی بنده رو دوست دارم که نفست تسبیح من و خوابت عبادت هست . و من هم فکر میکنم انقدر به او نزدیکم طوریکه حس میکنم در آغوش او هستم و خودم را برای او لوس میکنم و هر چی بخوام بهش میگم ، غافل از اینکه غیر از خودم هم کسای دیگه ای هم هستن پراز مشکل و سختی و امامی دارم که در زندان غیبت هست . با این وجود من چطور میتونم فقط به فکر خودم باشم. این جاست که یاد حدیثی میفتم،

پیامبر صلی الله علیه وآله میفرمایند:هر بنده ی روزه دار ی در وقت افطار یک دعای مستجاب دارد، که آن یا در دنیا به او داده میشود و یا برای آخرتش ذخیره می شود.

وحالا با خودم میگم خدایا من از تو هیچی نمیخوام جز فرج آقا